Από τη Διδασκαλία της Τετάρτης 11 Δεκεμβρίου 2013.
Απόσπασμα από την διδασκαλία μου στις 11/12/2013 με θέμα: Ψυχή - Το Αθάνατο νερό.
Σκεφτείτε μια καλή ποιότητα που έχετε και μια κακή.
Ότι σκεφτήκατε κρατήστε το, θα το χρειαστούμε στην πορεία.
Θα σας πω τι θα συμβεί από εδώ και πέρα.
Από δω και πέρα θα ξεκινήσει ο Πόλεμος.
Όσο απλώνεται το Έργο που γίνεται εδώ μέσα, και όσο η Αλήθεια που ξεδιπλώνεται βγαίνει προς τα έξω - θα ενοχλεί…
Δεν σας το λέω επειδή έχω πληροφορίες. Δεν έχω.
Σας το λέω μέσα από την Αίσθηση.
Αν υπάρχουν στέρεες βάσεις, η πίεση και οι κραδασμοί δεν θα σας αγγίζουν.
Πάμε όμως λίγο να το δούμε…
Να ξέρετε το εξής: όταν κάτι είναι δεν είναι αληθινό, δεν ενοχλεί.
Οπότε δεν υπάρχει λόγος να το πολεμήσεις.
Την Αλήθεια πολεμάς συνήθως, όχι το Ψέμα
Το Ψέμα κάνει μια συμφωνία με το Ψέμα κα παντρεύεται:
Ψέμα με Ψέμα δεν ενοχλεί ο ένας τον άλλον.
Το τι πιστεύετε για εσάς είναι καθαρά νοητικό.
Η γνώμη που έχετε για τον εαυτό σας είναι προϊόν σκέψης.
Γι’ αυτό και μπορείτε να το χαρακτηρίζετε.
Στα ανώτερα επίπεδα δεν μπορείτε να βάλετε «ταμπέλα»:
Είμαι καλός ή είμαι κακός, είμαι δυνατός ή είμαι αδύναμος, είμαι ψεύτης ή είμαι ειλικρινής.
Γιατί στα ανώτερα επίπεδα δεν υπάρχει δεύτερη επιλογή, παρά μόνο μία: να είμαι αληθινός.
Όταν είμαι αληθινός, ανά πάσα στιγμή εκφράζω την Αλήθεια μου.
Κάποιος «απ’ έξω» μπορεί να την κρίνει με το Νου:
«καλό ή κακό».
Αλλά αν είναι αληθινό δεν έχει ταμπέλα.
Όταν λοιπόν θέλω να χαρακτηρίσω κάτι, χρειάζεται να καταφύγω στο Νου μου και να δανειστώ από εκεί χαρακτηρισμούς.
Οτιδήποτε δανείζεστε από το μυαλό σας είναι μια Ψευδαίσθηση. Είναι μια καταγραφή που ή την πολεμάτε ή την έχετε αποδεχθεί – αλλά είναι μια Καταγραφή.
Έτσι λοιπόν, όταν γεννιόμαστε συνήθως βιώνουμε αυτό που δεν είμαστε.
Αν για παράδειγμα έχω Σοφία θα βιώσω την Ηλιθιότητα, αν έχω Δύναμη την Αδυναμία, αν έχω Αγάπη θα βιώσω την Ενοχή. Ο λόγος που θα βιώσω τα αντίθετα είναι γιατί χρειάζεται να μετασχηματίσω αυτό το οποίο δεν είμαι σε αυτό που είμαι…
Όταν εγώ λοιπόν είμαι μικρός και έχω δύναμη αλλά από το σύστημά μου (το περιβάλλον που μεγαλώνω) δεν το εισπράττω πίσω και βιώνω την αδυναμία, τότε τη Δύναμη θα πρέπει να τη δημιουργήσω στο μυαλό μου.
Αν είμαι σε ένα περιβάλλον που δεν με αγαπάει, θα πρέπει να την φανταστώ την Αγάπη.
Αν είναι σε περιβάλλον που δεν με σέβονται, θα πρέπει να τον φανταστώ τον Σεβασμό.
Δηλαδή αυτά που έχουμε Ανάγκη, όταν δεν τα βρίσκουμε, τα φανταζόμαστε.
Η Φαντασία είναι σαν να διψάς, και να σκέφτεσαι με το Νου σου ότι έχεις ένα παγούρι με Νερό και μπορείς να ξεδιψάσεις.
Ενώ δεν κρατάς παγούρι, εσύ πιστεύεις ότι κρατάς.
Μόνο που πιστεύεις ότι το κρατάς, νομίζεις ότι ξεδιψάς.
Οτιδήποτε λοιπόν έχετε στο μυαλό σας, είναι ένα υποκατάστατο αυτού του οποίου έχετε Ανάγκη.
Φανταστείτε λοιπόν να κρατάτε αυτό το φανταστικό παγούρι που πιστεύετε ότι σας ξεδιψάει, και να έρθω εγώ να το πάρω…!!!
Να σου πω δηλαδή:
«Ξέρεις; Δεν κρατάς τίποτα. Τα χέρια σου είναι κενά. Δεν υπάρχει παγούρι».
Θα με λιντσάρετε.
Θα δώσετε Μάχη να με πείσετε πως το παγούρι είναι αληθινό!
Είναι πολύ δύσκολο να σας σπάσω τη Φαντασία, γιατί η Φαντασία σας είναι δικό σας δημιούργημα.
Αν κρατάς ένα πραγματικό παγούρι, και πάω να στο πάρω – μπορεί και να το αφήσεις…
Γιατί είναι πραγματικό… και ξέρεις πως αν το χάσεις, μπορείς να βρεις ένα άλλο.
Το φανταστικό όμως, αν κάνω πως στο παίρνω – θα με σκοτώσεις…
Γιατί δεν υπάρχει άλλο σαν κι αυτό..!!!
Είναι φτιαγμένο μέσα από εσένα, από την Προσδοκία σου.
Είναι μοναδικό… Ανύπαρκτο μεν – αλλά μοναδικό.
Γι’ αυτό τα πραγματικά πράγματα μπορείς να τα αποχωρίζεσαι – τα φανταστικά όχι…
Σκεφτείτε γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς;
Πήρε τίποτα πραγματικό από κάποιον; Πήρε κανένα χωράφι; Καμιά περιουσία; Πήρε χρήματα;;
Όχι.
Την Ψευδαίσθηση θέλησε να πάρει.
Το «παγούρι» των Φαρισαίων: πως είναι Παιδιά του Θεού και Τον υπηρετούν..
Εντελώς ψευδαισθησιακό…
Τον σταυρώσανε…
Αν σου πως «δεν αγαπάς», ενώ εσύ φαντάζεσαι πως αγαπάς – θα με σκοτώσεις…
Αν φαντάζεσαι ότι είσαι αδύναμος, και σου πω δώσε μου την Αδυναμία σου – θα με σκοτώσεις..
«Είναι όλη μέσα στο μυαλό σου.. Δως τη μου».
- Όχι με βολεύει. Την έφτιαξα για να με εξυπηρετεί»..
«Μα δεν τη χρειάζεσαι, είσαι Δυνατός»
Θα με σκοτώσεις…
Ακόμα κι αν σου πω:
«Μπορώ να σου δείξω πως δεν κρατάς τίποτα στα χέρια σου. Είναι πολύ απλό. Θα καθαρίσω λίγο την Όραση σου, θέλεις»; θα μου πεις όχι…
Η Λήθη έχει την Γοητεία της, γιατί εκεί μπορείς να δημιουργείς ότι θέλεις και όπως το θέλεις. Το φτιάχνεις μόνος σου κατά το δοκούν, όπως ακριβώς σου αρέσει…
Ζεις με έναν άντρα που δε σε αγαπάει (αυτή είναι η πραγματικότητα) και εσύ στο μυαλό σου το φτιάχνεις όπως θέλεις, το δικαιολογείς όπως θέλεις, το εξηγείς όπως θέλεις.
Φτιάχνεις μια αγάπη εκεί που δεν υπάρχει… Ένα φανταστικό ενδιαφέρον εκεί που δεν υπάρχει.
Αν εγώ έρθω και σου πως: «Ο άντρας σου δεν σε αγαπάει»
Θα πεις: «Θέλει να μας χωρίσει»
Εάν επιτρέψεις να μπορέσω να σου πάρω το «Φανταστικό» από τα χέρια σου, τότε μάλλον θα βιώσεις το πρώτο στάδιο, της Άρνησης και του Θυμού.
Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι καλό ή κακό για εσένα..
Λες: «Όχι. Το έχω φτιάξει όπως ακριβώς θέλω. Δεν στο δίνω με τίποτα» και θα επιτεθείς. Με όποιον τρόπο μπορείς. Αν δεν έχεις λόγο, θα βρεις έναν: δεν θα σου αρέσουν τα μαλλιά μου, το ύψος μου, ο τρόπος που μιλάω, αυτό που λέω… οτιδήποτε… δεν έχει σημασία τι, αρκεί να επιτεθείς, να αμυνθείς… Αν τώρα ο Έρωτας με το Φανταστικό είναι τόσο μεγάλος, θα φύγεις τρέχοντας..
Αν όμως το Φανταστικό δεν μπορεί πια να σε ξεδιψάσει και τόσο – αν δηλαδή, ναι μεν κρατάς παγούρι αλλά δεν αισθάνεσαι το «νερό» - θα έρθεις εδώ για να σου γεμίσω το… φανταστικό σου «παγούρι»!
Τότε μπαίνουμε στο δεύτερο στάδιο, της Προσδοκίας.
Λέει στον Δάσκαλο: «Κρατάω ένα Φανταστικό παγούρι, μπορείς να μου το γεμίσεις με «νερό» (δηλαδή με ψέματα);».
Εάν σου πω «ναι», παραμυθιαζόμαστε και οι δύο: εγώ νομίζω ότι σου δίνω νερό και εσύ νομίζεις ότι ξεδιψάς. Για λίγο είμαστε και οι δύο καλά.
Μετά από λίγο (επειδή δεν ξεδιψάς) ή ξανάρχεσαι ή πας σε κάποιον άλλον.
Αν κάποια στιγμή βρεις έναν Πραγματικό Δάσκαλο, εκείνος θα σου πει:
«Εγώ δεν θα στο γεμίσω το παγούρι σου – θα σου το πάρω, γιατί δεν υπάρχει»
Τότε ίσως μπεις στο τρίτο στάδιο, της Διαπραγμάτευσης.
Λες: «Ωραία, να στο δώσω το παγούρι. Τι θα μου δώσεις να κρατάω;»
Συνεχίζεις να θέλεις να κρατήσεις κάτι Ψεύτικο.
Κάποιος "Δάσκαλος" θα σου πει: «Το παγούρι έφταιγε. Πάρε ένα άλλο»
Α ωραία, ο φίλος μου έφταιγε, θα βρω άλλον.
Ο Χριστιανισμός έφταιγε, θα πάω στο Βουδισμό.
Το τάδε «κόμμα» έφταιγε, θα ψηφίσω άλλο…
Αν συνεχίσεις την αναζήτηση και δεν ξεδιψάς, κάποια στιγμή αναρωτιέσαι και λες:
«Λες τελικά να μην κρατάω παγούρι; Λες να είναι όλα της Φαντασίας μου;» Λες;
«Λες δηλαδή, αυτό που σκέφτηκα για θετικό να μην το έχω, κι αυτό που σκέφτηκα για αρνητικό να μην το έχω;» Λες;
«Λες να είμαι ειλικρινής αλλά να λέω ψέματα», «Λες να είμαι δυνατός ενώ δείχνω αδύναμος;» Λες; «Λες να φαντάζομαι πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν;» Λες;
Εκείνη τη στιγμή τρομάζεις!
Σε αυτό το τέταρτο στάδιο, βλέπεις την Φαντασίωση και βιώνεις Φόβο.
Έχεις καταλάβει ότι δεν υπάρχει παγούρι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το έχεις «πετάξει». Απλά το βλέπεις.
«Ωραία, το είδες ότι δεν υπάρχει – το αφήνεις;»
- Μμμμμ… δυσκολεύομαι! Γιατί δυσκολεύομαι; Αφού ξέρω πως είναι φανταστικό;
«Γιατί αν στο πάρω θα κλαις.».
- Γιατί θα κλαίω;
Για τα χρόνια που έχασες νομίζοντας ότι πίνεις.
Γιατί θα πρέπει να αποχωριστείς την Φαντασίωση και όλα όσα συνδέονται με αυτή…
Θα πρέπει να αφήσεις μια ολόκληρη Ζωή: ενέργεια, προσδοκίες, επενδύσεις, σχέσεις, πρόσωπα…. Κι αυτό έχει πολύ κλάμα…
Αυτό είναι το πέμπτο στάδιο της Αποδοχής και της Άφεσης.
Αν όλοι μαζί κάνουμε μια συμφωνία να βλέπουμε το ίδιο Ψέμα, τότε όλοι θα πίνουμε από το ίδιο παγούρι… Θα «ξεδιψάμε» (εικονικά) με το ίδιο «νερό».
Γι’ αυτό το λόγο όσοι διδάσκουν για «παγούρια» είναι ακίνδυνοι για το Σύστημα.
Απλά ανταγωνίζονται στον ίδιο στίβο «ποιο παγούρι είναι καλύτερο».
Αλλά αυτός είναι ο Κανόνας του Παιγνιδιού… Δεν απειλεί το Σύστημα…
Οι Φαντασιώσεις και οι Φανταστικοί Δάσκαλοι όσο και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, δεν αποτελούν κίνδυνο για το Σύστημα – δεν ενοχλούν….
Αν όμως μια Διδασκαλία έχει τη Δύναμη να αποδείξει ότι δεν υπάρχει παγούρι, και ότι όλο αυτό είναι Ψέμα – τότε έχουμε πρόβλημα. Χαλάνε οι Όροι του Παιχνιδιού.
Αν μπορώ εγώ να σου δείξω ότι τα χέρια σου είναι άδεια – έχουμε θέμα…
Χαλάει η Φαντασίωση…
Αν μπορώ κιόλας να σου δώσω Αληθινό Νερό για να ξεδιψάσεις….
Πόλεμος…
Βέβαια, αντί να τσακωνόμαστε για τη Φαντασίωση (τι είναι Αλήθεια και τι είναι Ψέμα) μπορούμε απλά να το διαπιστώσουμε. Μια απλή Προσευχή στο Θεό αρκεί…
«Μπορείς Σε παρακαλώ να μου πάρεις τη Φαντασίωση σήμερα. Σήμερα μπορείς; Και να δω την Αλήθεια;».
Ποιος την κάνει;
Και άντε και την κάνεις.
Αν είναι από Φόβο ή Προσδοκία ή Απόγνωση δεν φτάνει στο Θεό.
Μέχρι το Μυαλό σου φτάνει… Κι από κει, Αλήθεια δε βλέπεις…
Αν όμως η Καρδιά ζητήσει να δει, είναι πιο δεκτική. Έχει μεγαλύτερη Εμπιστοσύνη…
Αν η Καρδιά ζητήσει και πιει από το Νερό της Ψυχής, δεν θα ξαναδιψάσει ΠΟΤΕ.
Μπαντέλης Αριστείδης Δαυίδ.
Ο Δάσκαλος της Επίγνωσης